Rozdział 27.

*

Machnęłam tylko ręką i wróciłam do tego co robiłam, ale już po chwili usłyszałam głos Tomka.

Tomek: Młoda, a ty co za kawałki wrzucasz na fejsa?

Zuza: Jakie niby?

Tomek: Takie moje bardziej, a nie twoje. - Powiedział spoglądając na wpis w którym podlinkowałam piosenkę Gentleman'a.

Zuza: Ta akurat bardzo moja, jak to powiedziałeś. - Powiedziałam patrząc, co pisze w komentarzu.

Na moje: ""Chodzi" za mną cały dzień i chyba nie ma zamiaru się odczepić :D :P", odpowiedział "Poczekaj do wieczora, wtedy będzie za tobą chodzić mniej przyjemna muzyka :P".

*

I BOOM!

Nowa wiadomość.

Od?

Kamil. No tak.

"Chyba chodzimy tymi samymi ścieżkami :P Miłej pracy :)"

Nie odpowiedziałam. Z prostego powodu - nie skończyłoby się na jednej wiadomości, a cierpliwość Tomka jest na wyczerpaniu.

Weekendy spędzone w klubie nie mogą być nudne, ale wiem jedno - nie chciałabym spędzić dwóch dni po drugiej stronie baru i przewracając się wychodzić z klubu. Jakie to słabe. Bardzo słabe, ale przyjmijmy, że...To kogoś plan na życie? Hobby? Sposób na nudę? Można i tak.

Ale wiesz dlaczego o tym wspominam? Bo mój najstarszy kuzyn, czyli nikt inny, jak Tomek, który teoretycznie powinien znajdować się po mojej stronie baru skończył sobotę, a właściwie zaczął niedzielę po zupełnie innej stronie, czyli jako ten wytaczający się z klubu.

-Zuza! - Zawołał mnie Łukasz, czyli Tomkowy wspólnik, kiedy już miałam wychodzić z klubu, a zgodnie z umową pracowałam dzisiaj tylko do 2.

-No? - Spytałam podchodząc do niego i już widząc o co chodzi.

-Co z nim zrobimy?

-Wrzućmy go do Odry. Tak będzie najszybciej.

-A tak poważnie?

-Zawiozę go do domu.

-Ok. A tak w ogóle to, co się z nim dzieje?

-Ale, co niby?

-Nie mam pojęcia, od kilku tygodni jakiś dziwny jest. Nie zauważyłaś?

I od tej rozmowy zaczęłam myśleć o co chodzi. Owszem, miał zawiechy, jak rozmawiał przez telefon to odchodził na bok, parę razy chłopacy nie wiedzieli, gdzie się podziewa, ale Tomek zawsze taki był. Trochę, jak kot, mimo, że był z nami to potrzebował spokoju i własnych ścieżek.

-Zuzia? - Spytał Tomek siedząc na fotelu pasażera obok Zuzy, kiedy odwoziła go do domu. Mężczyzna opierał się głową o chłodną szybę pojazdu i jak to zwykle u niego po alkoholu, dużo mówił.

-Co? - Od razu, kiedy usłyszała jego głos wiedziała, że zapowiada się droga, której będzie towarzyszyć jego bełkotanie i wylewanie wszystkich żali.

-Wiesz, że cię kocham... Prawda? No. I ty...Ty to zawsze byłaś taką moją młodszą siostrą. A ja...Ja to zawsze wiedziałem, że muszę się tobą opiekować. I ja to jestem, jak...Jak taki ojciec, co mu dziecko dorasta. Własna babcia mi tak powiedziała...To to chyba prawda... - Dziewczyna cierpliwie go słuchała, ale wiedziała, że nie ma sensu próbować z nim rozmawiać. - Ale ja to nawet zaczynam rozumieć. Każdy dorasta.... Przecież sam będę miał dzieci... Ale będą miały ze mną przerąbane... Haha! - Brunetka zaśmiała się cicho wyobrażając sobie swojego kuzyna jako ojca. - Ale ty nie miej dzieci. Przynajmniej przez najbliższe 10 lat... Albo nawet 20... Chociaż wtedy sama będziesz już stara dupa, za stara...A ja...Może będę dziadkiem... - Chwycił się za głowę.

-Bycie dziadkiem za 20 lat raczej ci nie grozi. No chyba, że bardzo się pośpieszysz, ale szanse są marne, wiesz?

-Ta... W każdym razie musisz pamiętać o jednym...Będziesz pamiętać?

-Ale o czym?

-Że jak jakiś...Jakiś...No facet... - Wydusił próbując nie użyć złego słowa. - Więc, jak ten facet zrobi ci dziecko, tak...Przed twoją trzydziestką, no...To od razu może sobie kupić trumnę, bo nie pożyje długo. W ogóle...Kolesie powinni trzymać się od ciebie z daleka. Boże...Mam nadzieję, że będę miał syna...

-Możesz przestać mówić o dzieciach?

-Dlaczego niby...?

-Bo zadziała siła przyciągania. Zresztą daj sobie siana z tymi gadkami, o moje dzieci nie martw się ani za 10 lat, ani za 20.

-Ale dzieci to lubisz...

-Lubię. Ale nie własne. Dzieci to świetna sprawa, kiedy wieczorem mogę je oddać rodzicom, iść do domu i spać 12 godzin.

-Tak się zawsze mówi, a potem...Szkoda gadać...

-Nie powinnam z tobą dyskutować, bo nie wiem, czy faktycznie coś jest nie tak, czy to to, co wypiłeś.

-Też nie wiem...Ja to...Już nic nie wiem....Ale wiem coś jeszcze. - Ożywił się minimalnie.

-No co wiesz? - Zaśmiała się spoglądając na niego, kiedy zatrzymała auto na światłach.

-Wiem, że lubię Kamila. Zajebisty gość. Serio...Ale tylko jako mój kumpel...Wiadomo...Nie jestem między wami...Ale to nie jest koleś dla ciebie...

-Yhym... - Pokiwała lekceważąco głową.

-Poza tym...On ma dziewczyne... - Od razu jej wzrok wrócił na drogę, próbując się skupić. - Pewnie wiesz...Ale zawsze mówiłaś, że nie wbijasz w związki... - Jej dłonie mocniej zacisnęły się na kierownicy. - A tu...Nie wiem...Może faktycznie wtykam nos w nie swoje sprawy.

Odprowadziła go do mieszkania, a kiedy znowu wsiadła do auta, które jej pożyczył, musiała przez chwilę pomyśleć.

W głowie słyszała cały czas słowa Tomka.

Była wściekła.

Na siebie. Tylko i wyłącznie.

Nigdy o tym nie rozmawiali. Nigdy go o to nie pytała.

Właśnie w tej chwili uświadomiła sobie, że przecież tylko się kumplują.  

Nie miała prawa mieć pretensji.

To, że...

Przecież ona sama cały czas utwierdzała się w tym, że to tylko i wyłącznie kumpel. 

 Ze złością uderzyła w kierownicę i na dłuższą chwilę zawiesiła swój wzrok gdzieś w oddali. 

Parę minut później zupełnie odsunęła od siebie wszystkie złe emocje, które, jak dobrze wiedziała, odreagowałaby na drodze, a tego nie chciała. 

Kilka godzin snu pozwoliło mi od wszystkiego odpocząć, a kiedy rano jechałam do domu mojej babci postanowiłam jedną ważną rzecz. Kamil może być dobrym kumplem. Tyle.  

Na obiedzie byli moi rodzice z Igą i Matim, ich rodzeństwo, no i oczywiście moje kuzynostwo. Chociaż nie całe, bo zabrakło Tomka.

Wiesz, co wymyśliła sobie moja siostra? Koncert Kamila. Podobno gra gdzieś niedaleko i namówiła tatę, żeby pojechał z nią i jej koleżanką. 

Wytłumacz mi dlaczego z całej masy artystów musiała ostatnio polubić akurat jego? I jak to się stało, że przestała być fanką 1D? Że niby ludzie się zmieniają? No chyba tak...

W dodatku próbowała mnie namówić żebym z nimi pojechała, ale nie!, nie ma takiej opcji.

Paweł: Iga, a Zuza jedzie z wami? - Spytał, kiedy siedzieliśmy całą rodziną przy stole jedząc obiad.

Zuza: Paweł... 

Iga: Nie...Powiedziała, że jej się nie chce, pf.

Dziadek: A co to za koncert?

Iga: Bednarek. Opowiadałam tobie, przecież.

Dziadek: Który to?

Grzesiek: No dziadek, ten z dredami, co babcia mówi, że on przystojny jest. - Przewróciłam oczami. Serio tak mówi?

Dziadek: A...! Ten. Trzeba było tak od razu.

Tata: Ale Zuza, ty chyba byłaś już na jego koncercie, prawda?

Paweł: Nawet dwa razy, wujku.

Zuza: Tak wyszło. Poza tym jutro rano mam zajęcia.

Grzesiek: Ehe, jasne...

Zuza: Daj spokój, co? - Co mnie najbardziej denerwowało? To, że naszej rozmowie z rozbawieniem przysłuchiwała się cała rodzina.

Paweł: Co się spinasz?

Grzesiek: Zuzol nie chce jechać, bo już ma ładne zdjęcie z Kamilem, prawda Zuza?

Mama: O! Nie chwaliłaś się.

Zuza: Wrzuciłam na facebook'a.

Babcia: Wrzucała, wrzucała! Wiem, bo sama komentowałam. - Tak, moja babcia była jedną z tych, które na fejsie obserwowały poczynania swoich wnuków.

Paweł: E tam, babciu, najlepszego i tak nie dodała.

Zuza: Pawełku, daj sobie siana, co? - Zadzwonił mój telefon. Na moje nieszczęście po jednej stronie siedział Grzesiek, a po drugiej Paweł i doskonale widzieli kto dzwonił, a wiadomo kto dzwonił, prawda?

Paweł: U...Dzwoni nowy chłopak Zuzy! - Po tym, jak męska część mojej rodziny zaczęła gwizdać miałam ochotę walnąć Pawła w jego pustą głowę, ale niestety zatrzymała mnie babcia.

Babcia: Dzieci! Jak wy się zachowujecie? Chłopaki dajcie spokój Zuzance i zajmijcie się jedzeniem. 

Tak. "Kocham" zdrobnienie "Zuzanka".  Rzuciłam okiem na pokój i to wszystko sprawiło, że zaczęłam zastanawiać się, czy na pewno za chwilę skończę 20 lat, a nie 12.

Czyli nie ma, jak w domu...

Ale wracając do telefonu...Kamil. 

Odebrać? Nie odebrać?

Tak? Nie?

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

27!

Rozdział jest wyjątkowy :P mimo, że taki, jak reszta, a wiecie dlaczego? Bo na dysku czeka 10 rozdziałów na plusie, więc jeśli wrzucicie cztery, albo 5 komentarzy to od razu pojawi się nowy rozdział! :)) Może być? ;)

Poza tym właśnie zaczynam wakacje, co mnie cieszy bardzo, bardzo :P I powinno cieszyć też Was, jeśli macie ochotę czytać moje wypociny :PP

A co u WAS?  :))

Właśnie! Jeśli macie ask'a to piszcie w komentarzach, mnie znajdziecie TU :)

Poza tym jakoś za kilka dni skasuję fb opowiadania, wystarczy, że info pojawia się TU. :)

Do napisania! :*